mais t’es pas là, mais t’es où ?

Jestem padnięta. A skoro to blog o moim francuskim życiu to powiem tak: je suis complètement crevée! Po pierwsze jestem przeziębiona dzięki mojemu podopiecznemu, a po drugie przeżyłam jeden z tych męczących, pełnych ludzi dni.

Dla nikogo nie powinno być zagadką, że jestem encyklopedycznym przykładem introwertyka. Pójście na takie spotkanie kosztowało mnie więcej niż ktokolwiek jest w stanie wyobrazić. Właściwie zrobiłam to z ciekawości i chęci spróbowania czegoś innego. Ileż można siedzieć z rodziną w domu? Ponadto jeżeli teraz nikogo nie poznam, to szanse, że to się stanie są niewielkie, więc pokonałam bariery i poszłam. Z gorączką, bólem głowy i gardła.

Jak zniknęłam z domu o 11 tak wróciłam o 19, więc myślę, że nie poszło mi tak źle. Spędziłam sympatycznie dzień w gronie Amerykanów i w pewnym momencie zostałam wzięta za Amerykankę, co szybko zdementowałam. Ogólnie amerykanie są sympatyczni. W sumie nie jestem w stanie nic więcej o nich powiedzieć, ale było fajnie. W międzyczasie zdarzyło mi się porozmawiać z Wietnamką, Chinką, Francuzem i chyba Hiszpanką Po dwóch godzinach spędzonych w szkole pięcioosobową grupą wyruszyliśmy w miasto! W sumie to było dziwnie. Wszyscy jakby zmęczeni, jakby nieśmiali i tylko A. jakoś wybijała się z szeregu, więc obeszliśmy kilka sklepów. Z kolei z B. mamy jechać kiedyś do La Rochelle! Liczę, że ten dzień kiedyś nadejdzie. I wprawdzie to pierwszy dzień. Pewne rzeczy trzeba dotrzeć. Trzeba się lepiej poznać i być może będzie fantastycznie. Osobiście nie podchodzę do tego z wielkim entuzjazmem. Znajomości to znajomości. Dzisiaj są jutro nie ma, ale fakt faktem będziemy chodzić do jednej szkoły, więc siłą rzeczy się to utrzyma. Jednak na jaką skalę to zobaczymy. Ważne, że host mama jest zadowolona z zawartych przeze mnie znajomości, co za radość!

Z założenia jutro znowu mamy się spotkać. I tak siedzę i myślę, że z jednej strony byłoby to bardzo przyjemne, ale z drugiej mam tyle nauki! Nie ma się z czego śmiać. Mam pracę domową, jakieś 3 kserówki słówek i na dodatek test z tego! Nie myślałam, że w szkołach językowych są sprawdziany, ale... nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. W sumie to gdyby nikt mnie nie zmuszał to nic by z tego nie było. Ogólnie rzecz ujmując zapowiada się ciekawy rok, a to dopiero trzeci tydzień!

Co do samego języka. Jestem na siebie wściekła. Czasami mam ochotę walnąć głową w ścianę. Albo kupić paczkę papierosów i się porzygać od wypalenia wszystkiego. Irytuje mnie to, że kiedy kogoś słucham, kiedy czytam, piszę czy robię cokolwiek innego to wszystko wydaje się proste a gdy mam mówić to tracę język i przy okazji rozum. A w momencie gdy mam gorszy dzień to odnoszę wrażenie, że gadam jak jakaś potłuczona. Przecież  ja to umiem! Wiem, że to dopiero trzeci tydzień i wiem, że to się dopiero zaczyna, ale ja chyba nie umiem czekać i wymagam od siebie zbyt wiele. Powinnam się cieszyć, że wyszłam do ludzi. To naprawdę wiele. Niemniej jednak chciałabym ciągle więcej i ciągle lepiej. Nawet jeżeli wiem, że nie od razu Rzym zbudowano to i tak jestem jakaś sfrustrowana.

(w sumie to odkąd zobaczyłam zdjęcie Meridy to stwierdziłam, że chcę być jak ona. niestety nie wyszło. włosy kręcą się od dupy strony, są krótkie i ufarbowane na blond. tyle mi z tego wyszło. może chociaż nauczę się z łuku strzelac) 

W ogóle ostatnio jakaś poirytowana chodzę i przy okazji wydaje mi się, że wszyscy na mnie krzywo patrzą. A gorączka i ogólne osłabienie tylko to utrudniają. Jak żyć, pytam?

To właściwie tyle na ten moment. Do szybkiego napisana,

M.